Mahmut Uzun

Yıl 2025.
Kürt halkı hala kimliksiz, statüsüz, devletsiz. Hala başka halkların takvimiyle nefes alıyor, başkalarının sınırlarıyla sınırlanıyor, başkalarının anayasalarında “yok” sayılıyor. Ne ilginçtir ki, bu yokluk halini yönetenler artık yalnızca Türk devleti değil; Kürt halkı adına konuştuğunu iddia eden bazı “liderler” ve onların oluşturduğu projelerdir.

Öcalan, bir kesim için hala “Kürt halkının önderi.” Ama bugün devletin kontrolünde, devletin diliyle konuşan bir figür haline getirildi. Hala onun adına açıklamalar yapılınca, bazı Kürtler durup dinliyor. Oysa o açıklamalar artık Kürt özgürlüğünün değil, Türk devletinin çıkarlarının dilidir.

Bir karikatür görüyorum: Öcalan bir koltuğu Erdoğan’a sunarken, “Ben hizmetkarım ne demek…” diyor. Görüntü acıklı ama gerçekliğimiz kadar acımasız.
Kim hizmetkar, kim efendi?
Kim halkının yükünü taşıyor, kim efendisine koltuk taşıyor?

Sözüm ona “barış süreci” denilen tiyatroda da böyle olmadı mı?
Devlet, Öcalan üzerinden Kürtleri masa başında oyaladı; bu arada Roboski’de çocuklarımız bombalarla parçalandı, Lice’de analar gözyaşıyla çırpındı, Sur’da duvarlar yıkıldı.
Ve sonra?
Ne barış kaldı, ne masa…
Ama bu projeye inananlar kaldı.

Bugün aynı aktörler, Kürt halkını yeniden dizayn etmeye çalışıyor.
Kiminle?
Yine Türk devletiyle, yine o koltukla…
Ve hala bazıları bu projeye inanıyor, bu aktörlere umut bağlıyor.
Bir halk bu kadar mı kandırılır?

Kürtler bugün suskun. Direnişin adı yok.
Birlik yok. Cesaret yok.
Kimi belediye başkanlığı için devletle uzlaşıyor, kimi koltuk almak için muhalefete yaranıyor.
Ve geri kalan büyük çoğunluk?
Umutsuz, dağınık, sessiz.
Çünkü “önder” bildikleri bile artık halkı için değil, kendi kurtuluşu için konuşuyor.

Biz Kürtler, kendi celladımızı alkışlamaktan vazgeçmedikçe bir yüzyıl daha statüsüz kalacağız.
Ve ne yazık ki tarih bizi yine şöyle yazacak:
“Direnişin çocukları değil, teslimiyetin suskunlarıydılar.”