Sinan Dirlik 

Ne demiştim sana son doğum günümde? "Türkler hiç bir güzel şeyi Kürtlere bırakmaz ve sahiplendirmez... " Bak, yine bir sürü güzelliği kucağıma bıraktın giderken...

Yabancı bir diyarda, hiç tanımadığım insanlar sımsıcak kucakladılar beni. Senin insanların... Bizim toprağından, evinden sürdüğümüz yüreği yaralı, gözleri acılı insanlar. Sonsuz bir açlıkla dinledim hikâyelerini her birinin. Dinlerken insanın içini ezen, yüreğini burkan, yüzünü kızartan hikâyeler.

Hayatımda hiç duymadığım kadar Kürtçe dinledim son 1 haftadır. Dünyanın bir ucundaki insanların dillerini öğrenmek için onca çaba harcarken, yaşadığım coğrafyanın kadim dilini bilmemenin, öğrenmemiş olmanın diyetini ödemek istedim biraz.

Ama Kürtler, senin insanların, bir kez daha ezdiler beni. Ayrık kalmayayım, yabancı hissetmeyeyim diye Türkçe konuştular benimle.

Geçen Cuma tam bu saatlerde suya karıştın. Suya karıştığın yerdeyim.

Daha önce hiç tanışmadığım bir arkadaşının evi, evim oldu 2 gündür: İbrahim... Mardin'li bir Kürt... Adam ki nasıl bir adam... Eşi Anne-marie... Fransız ama öyle bir Fransız işte... De ki bizden fazla bizden biri... Öyle sıcak, öyle candan... Oğulları Seydo... Ki Seydo, 24 yıl önce faili meçhule kurban giden amcasının adını taşıyor... İbrahim sen oldun şimdi. Sen, İbrahim... Biliyorum ki lanet olası Kürtler, insanın içine işlediklerinde bir daha çıkmazlar oradan.

Sonra Ali... Kürdün Suriyelisi... Tanıştığımızın ertesi sabahında kirlenen tişörtümün yerine sabahın köründe kalkıp özenle seçip aldığı tişörtu "Sinan bak, bu hediye" diye uzatan...

Ve Şiwan... O da Suriyeli bir Kürt... Ruan'da, evinin bahçesinde eşinin yaptığı yoğurdu kaşıkladığım Şiwan...

Ben, İbrahim, Ali ve Şiwan; 2 gündür 2 Suriyeli, 1 Mardinli Kürt ve bir Türk, fıkra gibi dolaşıyoruz.

Bir de Zirek var ki... Alçak gönüllülüğüyle, insanlığıyla, gölgeli, hüzünlü bakışlarıyla insanın yüreğine yüreğine işleyen Zirek...

Giderayak beni eğitiyorsun yine kendi insanlarınla... Demiştim ya... Türkler güzel olan hiç bir şeyi Kürtlere bırakmazlar... Senin birbirinden güzel insanlarını alıp hayatıma karıştırıyorum arsızca...

Suya karıştığın günün haftasında, suya karıştığın saatlerde, suya karıştığın yerdeyim... Sen suya, ben senin insanlarına karıştım artık...

Az önce senin için yazdığı şiiri okudu İbrahim ... Kürtçesini dinledim önce. Sonra Türkçesini istedim. Çevirdi benim için... 
 

Demiş ki:

Vegera Birûskî û deryaya mihaciran/ Birûsk'ın dönüşü ve muhacirler denizi
Ji behreke dûr ketim avê/ Uzak bir denizden daldım suya
Teyrekî muhacir im dayê/ Muhacir bir kuşum anne
Ezman li min teng bûbû/ Gökyüzü dar gelmişti bana
Rê nebû/ Yol yoktu
Barê li ser milan giran/ Omuzlardaki yük ağır
Parzemîn neman ku neçûmê/ Varmadığım kıta kalmadı
Min Kurdistan li çi deran peyda nekir/ Bulamadım Kürdistanı hiç bir yerde
Ji xeynî serê xwe ku/ Başımdan başka 
Min datanî ser çonga te/ Dizlerine yasladığım
Ma kîjan ezman tê heta Culemê-gê?/ Hangi gökyüzü götürür ki beni Hakkari'ye?
Ji behreke dûr ketim avê/ Uzak bir denizden daldım suya
Min bêriya qi-îsekê kiribû qey/ Kris yemeyi özlemiştim belki
Tîna min neşikest dayê/ Dindiremedim arzumu anne
Çongên min di avê de şikestin/ Dizlerim kırıldı suda
Diranên min di nav pelûlê de/ Dişlerim pelul yerken
Çu behr nagihijin qey ava Depînê/ Hiç bir deniz ulaşmıyor Depin'e
Ketime avê ku bêm dayê/ Suya daldım ki geleyim anne
Teva kincan/ Elbiselerimle
Û serserkî/ Baş üstü
Ne bi saxî be bi kefên/ Sağ olmasa kefenle
Biyaniyek dê meqesê rahije û bifesilîne/ Bir yabancı alacak makası
Li gorî bejna Şakiro/ Ve biçecek Şakıro'nun bedenine
Ji behreke muhaciran ketim avê/ Bir muhacirler denizinden daldım suya
Lê çi feyde dayê/ Ne fayda ki anne
Behr nîne li Culemêrgê/ Deniz yok Hakkari'de